Hiçliğin Sessizliği

Önceleri tekti

Yokluğu kendisi ile tamamlıyordu.

Sonra yine kendisi oldu,

Boşluğa haykırmaya başladı.

Yapayalnız fakat kudretliydi

Bir nefesi kainatı değiştirirdi.

Elini bir sallasa evren alt üst olur,

Bir düşüncesi tekrar yapılandırırdı.

Öyle ki güç sürekli damarlarında kol gezdi.

An geldi kendi kendine öfkelendi,

An geldi duruldu, bomboş ufuklarda.

Sonra, hiç beklenmedik bir şey gelişti.

Tanrı, sıkıldı.

Sıradan bir sıkıntı değildi bu

Yüceliğin altında gizlenen

İnanılması güç hatta imkansız bir sıkıntı.

Ardından düşünceleri kaynaştı

Birden çok fikriyat yerleşti evrenin her köşesine.

Karanlıklar aydınlık oldu,

Boşluklar nesnelerle doldu.

Tanrı artık gülümsemeye başlamıştı.

Yalnızlığından kurtulmanın son demlerindeydi artık.

Belki keyfini çıkarmak gerekirdi fakat

Tanrı sabırdan yoksundu bu anlarda.

Hızlandı, her şey hızlandı.

Önce bulutsular oluştu,

Ardından yıldızlar, galaksiler.

Tanrı gittikçe neşeleniyordu.

Galaksilerin içinde gezegenler oluşmaya başladı

Ve gezegenlerinde kendilerinden kopmuş,

Uyduları oluşmaya başladı.

Ardından hayatın ilk kıvılcımı tutuştu,

Mavi bir gezegende.

Su oluştu. İçindeki tek hücreli canlılar oluştu.

Karalar yükseldi ki bitkiler oluşabilsin.

Su, karaya aktı canlılıkla beraber.

Amfibiler, sürüngenler, omurgalılar daha sonra primatlar.

Artık hazır sayılırdı bu gezegen büyük maceraya.

İnsan ataları ilk yerleşkelerini kurdu en olgun yerlere.

Bilmezlerdi başlarda kim ve ne olduklarını

Sadece yer, içer, çoğalırlardı, sanki öyle programlanmışlar gibi.

Lakin asıl amaçları bu değildi bu yaratıkların.

Asıl amaçları, tanrıyı eğlendirmekti durmaksızın.

Onlar kendi hayatlarını sürdürürken işin gerçeği,

Bir tiyatro sahnesinin figürü olmalarıydı.

Sadece yaşadılar fütursuzca.

Ne doğayı dinleyerek ne de sessizliği.

Yıldızlara bile bakmıyorlardı çoğu zaman

Halbuki Tanrı en çok bunu istemişti,

En çok bunu arzulamıştı zihninde.

Fakat hüzünlendi artık

Tiyatrosu kapanıyordu elinde olmadan.

İnsanlar unuttu yaratıcılarını,

Tanrı kızdı bu kez onlara

İnsanlara asırlar gibi gelen zaman

Tanrıya birkaç dakika gibi gelmişti.

Şaşkındı, hem de çok şaşkındı.

Nasıl birden bire vazgeçebilirdi bu ırk kendisinden?

Eğlencesi öfkeyi ortaya çıkardı

Tüm yarattıklarına sinirlendi

Tek nefesi galaksileri yıktı

Tek düşüncesi insanlığa yöneldi.

Fakat onlar daha ne olduğunu anlamadan

Hiçliğe karışmışlardı bile.

Artık dakikalar öncesine geri dönmüştü Tanrı.

Sanıyordu ki böyle devam edecek

Yalnızlığı ve de hüznü.

Ardından farklı bir düşünce yerleşti aklına.

Diğerlerinden farklıydı bu.

Acımasızdı, karamsardı...

Neden sonra haykırdı hiçliğe doğru,

"Sessizliktir tek bildiğim!"